Wodociągi miejskie zostały zaprojektowane we Wrocławiu i wybudowane w latach 1903-1905 przez cywilnego inżyniera Mestela. Składają się one z urządzeń i miejsca poboru wody (źródła) w (Neualtmannsdorf) Starczówek sieci wodociągowej prowadzącej do wieży ciśnień ( Zamek wodny) w Ziębicach, stacji uzdatniania wody i sieci wodociągowej. Na skutek wykorzystania warunków zróżnicowania poziomu terenu stało się możliwe wyeliminowanie urządzeń mechanicznych. Po dokładnej analizie można było wykorzystać tylko tzw. źródła Oławy nie tylko jako zdrowotnie zdatną wodę do picia, lecz również można ją było wykorzystać w dużych ilościach potrzebnych do zaopatrzenia miasta.
Główne źródło w Neualtmannsdorf (Starczówku) znajduje się w warstwach madowych i piasku na głębokości od 7-13 metrów pod poziomem ziemi. Jest ono również otoczone warstwą gliny (ceramiki) aby zapobiec przenikaniu wody opadowej. Źródło wód gruntowych posiada artezyjski wypór, który umożliwia bezkolizyjny przesył wody do zbiorników –studni. Przesył ten dokonywany jest przez 10 studni rurowych, które są na głębokości 13 metrów, otoczone mocnym filtrem madowym. Każdą studnię można wyłączyć z eksploatacji ponadto jest ona zaopatrzona w głębokościomierz do mierzenia poziomu wody. Rury studniowe znajdują się na głębokości 5 metrów. Z tej głębokości gdzie woda nie zamarza woda odprowadzana jest przez żeliwne rury do wyższych pojemników w Ziębicach własnym ciekiem. Długość wodociągów wynosi 7700 metrów.
Do opróżniania lub przepłukania sieci wodociągowej służą spusty, które mogą być w razie potrzeby otwierane bądź zamykane. Najwyższa różnica pomiędzy poziomami pomiędzy wpływem a więc studnią w Neualtmannsdorf (Starczówku) a wypływem w wieży ciśnień (Zamek wodny) wynosi 12 metrów. Górzysta okolica wokół Ziębic umożliwiła budowę szczególnej wieży ciśnień.
Woda pochodząca ze źródła jest o wysokiej zawartości żelaza. Rozdzielenie żelaza od wody następuje w Zamku wodnym dzięki urządzeniom służące do odżelaźniania.
Z pomieszczeń klarowania wody, przesyłana jest ona na wyższy poziom do urządzeń filtracyjnych. Są to betonowe baseny z warstwą piasku, mady i tłucznia woda przepuszczana jest przez te warstwy z góry na dół, gdzie też pozostają zatrzymane resztki żelaza.
Z górnych pojemników wytworzone ciśnienie przesyła wodę do miejsc zaopatrzenia w wodę. Główne ciśnienie przesyła wodę przez ulicę Nyską i Rynek do dworca kolejowego i rozgałęzia się w mieście na obydwie strony. Wielkość rur wodociągowych jest tak skalkulowana, że wytrzymają one ciśnienie wody do czterech atmosfer. Każde przyłącze może być odłączone. Zużycie wody kontrolowane jest przez urządzenia poboru wody. Dla potrzeb straży pożarnej zainstalowane są hydranty podłączone bezpośrednio do sieci.
Z wodociągu zaopatrywany jest w wodę Dzikie Źródełko w parku miejskim, studnia Juliusza i fontanna w Stawie Złotej Rybki, ponadto wodą tą oczyszczane są rury miejskich urządzeń do odwadniania. Zużycie wody wynosi rocznie ok. 160 000 kubików.

KANALIZACJA

Zbudowana w latach 1911/12 na podstawie projektu cywilnego inżyniera Rosenquista z Wrocławia kanalizacja obejmuje głównie sieć rurową, oczyszczalnię i urządzenia nawadniające. Tutaj są oczyszczane ścieki przemysłowe, fekalia, ścieki miejskie i wody opadowe.
Oczyszczalnia znajduje się przy ulicy Młyńskiej w pobliżu dworca. Znajduje się ona w najniżej położonym miejscu miasta, które to miejsce zapewnia swobodny spływ ścieków z kanałów.
W obrębie ulicy Wałowej i okolicach na skutek ścisłej zabudowy i wielkiego ruchu następuje spływ wód deszczowych i zanieczyszczonych wód spływających z miasta. Główne kanały znajdują się na ulicach: Kolejowej i Wałowej.
Na wypadek gwałtownych deszczów, aby odciążyć sieć kanałową przy ulicy Kolejowej znajduje się Kanał awaryjny podłączony bezpośrednio z Oławą wraz z wylotem deszczowym. W konstrukcji tej znajduje się urządzenie do zatrzymywania napływającego z wodą piasku, które zapobiega zanieczyszczeniu rzeki.
Najmniejszy przekrój rur kanałowych wynosi 200 mm, największy 1000 mm. Do 600 mm wykorzystywane są rury kamionkowe powyżej 600 mm są zrobione z cementu.
Do zbierania wody deszczowej służą studzienki kanalizacyjne, które rozmieszczone są w odległościach 4-60 metrów. W studzienkach tych znajdują się wiadra cynkowe w celu zebrania piasku i szlamu.
Oczyszczanie sieci kanalizacyjnej następuje głównie samoczynnie, jak również poprzez podłączenie do miejskiej sieci wodociągowej.
Aby uniknąć nieprzyjemnego zapachu na każdej działce i przy każdym budynku znajdują się wloty i wpływy zaopatrzone w urządzenia filtrujące.
Ścieki z miasta przesyłane są poprzez sieć rur do głównego zbiornika, a stąd do oczyszczalni. Oczyszczalnia ta składa się z urządzeń do usuwania szlamu i dezynfekcji ze szkodliwych bakterii. Stąd wstępnie oczyszczona woda trafia do piaskowni gdzie jest filtrowana.
Dzięki rynnom ścieki są przesyłane do 3 basenów szlamowych o głębokości 8 metrów i szerokości 6 metrów. Gdy szlam dostatecznie zostanie zneutralizowany przesyłany jest następnie za pomocą pomp na pola służące do osuszania szlamu, szlam ten następnie wykorzystywany jest jako nawóz w rolnictwie.
Kanały ściekowe na dnie wyłożone są rynnami i wanienkami kamionkowymi w których są otwory.
W przypadku epidemii przeprowadza się w sieci kanalizacyjnej dezynfekcje. Przed wpuszczeniem wody do rynien rury dezynfekowane są chlorkiem wapnia w stosunku 1:1000 z 30-35% zawartością chloru.
Niezależnie od oczyszczalni ścieków w pobliżu znajdują się pola nawadniające, do których spływają ścieki z fabryki konserw, które odprowadzane są za pomocą pomp. Pola te znajdują się na głębokości 1,20 metra zaopatrzone w drenaże, które dzięki filtracji glebowej oczyszczają ścieki. Stąd oczyszczone już ścieki odprowadzane są do Oławy.
Zainstalowane przy zbiornikach ściekowych urządzenia kontrolne umożliwiają za każdym razem stwierdzenie stopnia oczyszczenia i w danym przypadku zarządzenia wielokrotnej irygacji. W ciągu roku oczyszczane jest ok. 270 000 kubików ścieków.
Całość urządzeń wymaga ustawicznej kontroli zakładu. Badaniem ścieków zajmuje się Urząd Badań w Kłodzku.